Jan Steven Korf UK 136: De zee van weleer is niet meer

De zee is iets voor waaghalzen, voor onverschrokken lieden, voor harde en noeste mannen die weten wat werken betekent. De zee met zijn onberekenbare karakter. De zee met stormen en woeste hoge golven. Een speelveld voor koopvaarders, slepers, vissers en bergers.

Een speelveld waar generaties lang op voort werd geborduurd. Een speelveld waar men aan de vaste wal totaal geen belang of weet van had. Er kraaide geen haan naar onze Noord- en Waddenzee.

HET GROENE TRANSITIEVERKEER

In de diepte van de zee bevinden zich enorme schatten. Olie en gasvelden werden gevonden en geëxploiteerd. Dat ging gepaard met de bouw van honderden platforms. Gaandeweg veranderde het speelveld van weleer.

De zee was niet meer van koopvaarders, slepers, vissers en bergers. De ontwikkelingen stapelden zich op. Natuur en milieu eisten ook hun rol in die zee van weleer.

Elk zichzelf respecterende klimaat- en natuuractivist richtte een clubje op om zeggenschap te krijgen over de Noordzee en de Waddenzee. En van die clubs komen er nog steeds meer bij. De zee waar nooit geen haan naar kraaide is toch ook hun zee? Die zee met stormen en woeste golven is toch niet alleen van onverschrokken kerels? De zee die is en wordt volgebouwd met platforms en windmolens is ook hun zee?

Die zee van weleer is nu de zee van het groene transitie- en energieverkeer. Opgeëist door: het Wereld Natuur Fonds, Greenpeace, BLOOM, Stichting de Noordzee, De Rijke Noordzee, De Waddenvereniging, Oceana Europe, Ocean Conservancy, etc., etc.

De zee van weleer is nu speelbal van het lucratieve ngo-beheer. Al deze ngo’s hebben hun eigen kijk en inbreng in het Noordzee- en Waddenzeebeleid. Al deze ngo’s leven bij toekennen van miljoenensubsidies. Al deze ngo’s creëren hun eigen doemscenario. De ene dumpt daarom ongestraft stenen omdat ze vinden dat daar specifiek niet gevist mag worden. Een andere club voelt zich geroepen oesterbanken en koraalriffen te beschermen die er nooit zijn geweest. Weer een andere club zet vol in op het terugbrengen van vissoorten die ooit in de Noordzee hebben rondgezwommen. Ook zijn er clubs die natuur- en milieu als hun ultieme speerpunt zien. Er vaart nu zelfs een gesubsidieerde patrouille-zeilboot rond die Natura 2000-gebieden controleert…

Het zou na honderden jaren zeevoedseloogst nu plots een doodzonde zijn als een garnalenschip er zou gaan vissen. Dan zijn we nog tien of twintig jaar verder voordat ‘natuurherstel’ plaatsvindt. Wat al deze Ngo’s gemeen hebben en wat hen verbindt is tegenstander DE VISSERIJ.

De visserij die ondanks goede voorzorg, o.b.v. visquota, maandelijkse controles op zee, 24/7 digitale monitoring op afstand een zee vol goed beheerde vis- en garnalenbestanden, volgens ngo’s toch kans ziet hele vissoorten uit te roeien… De visserij die ondanks de niet bestaande oesterbanken en koraalriffen toch kans ziet deze weg te vagen. De visserij die al vele jaren in kwetsbare gebieden vist zonder deze te beschadigen, ziet kans deze gebieden tot een woestenij om te toveren. De visserij die ondanks een inkrimping van zo’n 70% toch kans ziet verantwoordelijk te zijn voor verhoogde CO2- uitstoot en een verstoorde biodiversiteit…

Gelooft u dat ngo-frame nog?

Er is een organisatie waarvan een medewerker onlangs een opmerkelijke uitspraak deed. Stichting de Rijke Noordzee. Leest u maar aandachtig mee. Deze overheidsorganisatie ‘beschermt, is duurzaam en science based (dat klinkt zo lekker), oplossingsgericht en gepassioneerd over kraamkamers, oesterbanken en natuurlijke riffen. En ze hebben een droom. Om tussen de windmolenparken die nooit bestaande oesterbanken, kraamkamers en natuurlijke riffen te laten terugkeren. Nogmaals, het gaat om een droom.

Hun uitspraak: wanneer windmolens of gas- en olieplatforms geen dienst meer doen, hoeven die niet te worden afgebroken. Zij versterken namelijk de natuur.

Nu lijkt de zee van weleer al op een groot industrieterrein met alle windmolenparken maar wat ze zeggen is: laat de oude molens maar staan, dat is goed voor de natuur en bouw gewoon nieuwe windmolens eromheen of op een andere plaats.

Hoe gek wil je het hebben? Is dit beschermend? Is dit duurzaam? Is dit oplossingsgericht?

Het is natuurlijk wel gepassioneerd, dat moet je ze nageven. Als de windmolens na twintig, dertig jaar de geest geven moet je nieuwe ruimte zoeken voor nieuwe molens. Dat is in krap 100 jaar dan drie keer zoveel ruimtegebruik vergeleken met de oppervlakte die de windindustrie nu gebruikt. Zou er daar niemand rondlopen die zichzelf afvraagt ‘dit kan toch helemaal niet’? Of hebben de medewerkers een flinke duit geld ontvangen van een energiebedrijf om zulke onzinnige uitspraken te doen?

En zo wordt de zee van weleer misbruikt door het ngo-beheer.

DE TOEKOMST VAN DE ZEE VAN WELEER

De zee van weleer is verworden tot speelbal van het energietransitie-verkeer. In beginsel waren de klimaatakkoorden de aanjager van groene stroom. Nu zet onafhankelijkheid van fossiele brandstoffen de nieuwe toon. Weer zijn er nieuwe akkoorden getekend en nog meer windmolenparken worden berekend en ingepland. Oh ja, we hebben ook nog zoiets als ‘de visserij’ die in alles al decennia de onderliggende partij is. Geen compensatie voor het verlies van de beste visserijgronden. Geen brandstofcompensatie in tijden van energiecrisis (i.t.t. al onze buurlanden) en weer een nieuwe sanering voor de boeg.

Nog even en het lijkt net alsof vissers nooit bestonden. De zee van weleer? Die is niet meer.

Door Jan Steven Korf (UK 136)