Geen negatieve gevolgen voor vissen door microplastics
3 min read
Geen negatieve gevolgen voor vissen door microplastics
Milieuactivisten waarschuwen herhaaldelijk voor de gevaren van plastic afval in de zeeën. Daarom deden onderzoekers van het Thünen-Instituts für Fischereiökologie in Bremerhaven een onderzoek naar de effecten van microplastics in vis.
Negen weken lang voerden ze de stekelbaars een dieet dat net zoveel microplastic vezels bevat als zeewater. Andere vissen kregen ter vergelijking voer met natuurlijke katoenvezels. Een derde experimentele groep kreeg een vezelvrij dieet.
Verrassende conclusie
De onderzoekers concludeerden dat “volgens de huidige wetenschappelijke kennis, kleine hoeveelheden microplastics die worden ingenomen door vissen in de Noordzee en de Oostzee geen schade toebrengen aan de gezondheid van vissen en geen gezondheidsrisico vormen voor de consument.” Zelfs met matig hoge concentraties plastic deeltjes in de zee verwachten wetenschappers geen negatieve gevolgen.
De studie van het team onder leiding van de visserij-ecoloog Jörn Peter Scharsak werd gefinancierd door het Duitse ministerie van Voedsel en Landbouw en onlangs gepubliceerd in het tijdschrift Science of the Total Environment.
Volgens onderzoekers is de Noordzee meer vervuild met groot afval dan de Oostzee. In de onderzoeksgebieden van de Noordzee vonden onderzoekers 70,7 stuks afval per vierkante kilometer, in de Oostzee 9,6. Afval in de Noordzee bestaat voor 91,3 procent uit plastic en voor 62,2 procent in de Oostzee. Ongeveer 80 procent van het plastic afval nestelt zich op de zeebodem. Daar valt het door omgevingsinvloeden uiteen in steeds kleinere delen, die voornamelijk uit polypropyleen bestaan.
Microplastics zijn te vinden in alle tot nu toe bestudeerde zeedieren, van plankton tot vissen tot grote zeezoogdieren. De onderzoekers bepaalden eerst de niveaus van microplastics in het spijsverteringskanaal van in het wild gevangen vis uit de Noordzee en de Oostzee. Met name Schar (Limanda limanda) en Haring (Clupea harengus) werden onderzocht. In het spijsverteringskanaal van Schar konden de onderzoekers microplasticdeeltjes detecteren, maar minder dan tien deeltjes per vis.
In een ander experiment dienden stekelbaarsjes gevangen in de monding van de Wezer bij Bremerhaven als proefdieren. De onderzoekers onderzochten de invloed van microplastics op de bevruchtingsgraad van viseieren en de ontwikkeling van embryo’s en larven. De wetenschappers keken ook naar het immuunsysteem van de stekelbaarsjes. Het bloedbeeld van de visjes had geen bewijs van ontsteking aangetoond, legde Scharsack uit.
Waar is het ingeslikte microplastic?
“Efficiënte verwijdering van vezels met uitwerpselen zal naar verwachting de schadelijke effecten van microplastics op vissen voorkomen – zelfs bij vezelconcentraties die veel hoger zijn dan de huidige milieumetingen”, aldus de wetenschappers.
Volgens Charsak kunnen de resultaten van het onderzoek worden overgedragen naar andere vissoorten. “Ik zou zo ver willen gaan om te zeggen dat het in principe op alle gewervelde dieren kan worden toegepast”, zegt de visserij-ecoloog. De basisstructuren van het darmkanaal zijn bij alle gewervelde dieren vergelijkbaar.
Andere wetenschappers hebben herhaaldelijk hun bezorgdheid geuit dat microplastics dieren schaden. Aan het begin van het jaar legde Melanie Bergman van het Alfred Wegener Instituut uit dat bijna 90 procent van de onderzochte mariene soorten een impact had. “De gedocumenteerde effecten zijn zeer zorgwekkend”, zei Bergman destijds bij de presentatie van een onderzoek in opdracht van de milieuorganisatie WWF..
Scharsack: “Ons onderzoek toont niet aan dat het toenemende zwerfvuil in zee met plastic geen probleem is. Alleen concreet bewijs dat de inname van microplastics de gezondheid van vissen nadelig beïnvloedt of de ontwikkeling remt, is niet naar voren gekomen.”
