Drie vragen aan Jan Steven Korf UK-136

Drie vragen aan Jan Steven Korf (UK-136), nieuw bestuurslid vissersactiegroep Noordzeevissers/EMK. “Ik wil mijn zoons toekomstperspectief bieden. Dat lukt in het huidige klimaat niet als je op je kont blijft zitten.”

1. Wie is Jan Steven Korf?

“Een Urker Noordzeevisser van 60 jaar. Ik ben getrouwd, ben vader van drie dochters en twee zoons en opa van 10 kleinkinderen. In 1975 ging ik na het behalen van mijn mavo-diploma al op mijn vijftiende bij mijn vader aan boord. De benodigde papieren heb ik later via tal van cursussen gehaald. Ik was visserszoon aan boord, mede-eigenaar van een Noorse kotter, ZZP’er als opstapschipper, kluste tussentijds in andere maritieme branches en keerde in 2016 terug in de visserij, in dienst, als schipper op de UK-136. Vissersbloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan.”

“Op de UK-136 vis ik samen met o.a. mijn twee zoons. Voor zestig tot zeventig procent zijn wij in Deense wateren. ‘Om de noord’, zoals vissers zeggen. Denk aan het Skagerrak, de Holmen gronden en de Monkey Bank. Onze belangrijkste doelsoorten zijn tong en schol.”

2. Je bent toegetreden tot het bestuur van vissersactiegroep EMK; waarom?

“Och, ik schreef de laatste tijd her en der wat kritische stukjes over de visserij en al het onbegrijpelijke visserijbeleid. Ik liet me zogezegd wat meer uit en dat werd opgemerkt. Als je uitgesproken bent, komt er een moment waarop je je verantwoording moet nemen. Je kunt wel zeggen, ‘okay het blijft maar rommelen in onze visserij, maar het zal mijn tijd wel duren’. Maar als je zoons aan boord werken en de halve gemeenschap leeft van de visserij, dan gaat dat niet. Ik wil mijn beide zoons toekomstperspectief bieden. Dat lukt niet in het huidige klimaat, als je op je kont blijft zitten.”

3. Waarover maak je je de meeste zorgen?

“Het zijn extreem roerige tijden voor visserijbedrijven en voor vissers. Dat geldt zowel voor eigenaren als voor bemanningsleden, maar ook voor de visverwerkende industrie en voor de handel. Niemand weet waar we aan toe zijn. De aanhoudende onzekerheid is het meest frustrerend. Met na de Europese aanlandplicht voor ongewenste bijvangst, Brexit en de komst van misschien wel 100.000 windmolens op onze visgronden, talloze visserijvrije zeereservaten en nu weer een mogelijk verbod op Europese bodemvisserij. Ik ga al 45 jaar mee in de visserij, maar zo beroerd als nu, heeft het er niet eerder voorgestaan. Het houdt niet op.”

“Ik wil graag positief blijven, en we moeten met z’n allen ook positief blijven. We zijn er nog, ondanks alle tegenslagen. Voor ons nageslacht, dat de visserij straks overneemt, ga ik met collega-bestuurders mijn best doen. Maar eerlijk is eerlijk; soms zakt de moed mij weleens in de schoenen. Afgelopen zaterdag sprak ik een collega die zijn schip in de verkoop heeft gezet. Die heeft zes, zeven jaar brandstofzuinig, dus klimaat-proof, kunnen pulsen en die moet nu terug naar de boomkor. Heel zuur, want de gasolieprijs piekt weer. Er is becijferd dat de kottersector nu een miljoen per week tekortkomt en wat staat ons nog te wachten?”

“Twee weken terug is in Brussel een resolutie aangenomen over het beëindigen van bodemvisserij, te beginnen in zeezones die zijn aangewezen als natuurgebied. Terwijl daar, zoals op de Doggersbank, wel enorme uitgestrekte windparken komen. Het politieke klimaat lijkt er op gericht alle vissers zo snel mogelijk van zee te krijgen. Wij worden gewoon door kapitaalkrachtigere partijen van de Noordzee geduwd.”

“Wat er moet gebeuren? Met onze vissersactiegroep van Nederlandse en Belgische Noordzeevissers hoop ik dat we, aanvullend op het werk van de visserijkoepels, het tij kunnen keren. Er zijn recent door ons e.a. enkele nieuwe initiatieven gestart die mogelijk een uitweg bieden. Er is daarnaast ook contact gelegd met buitenlandse collega’s die de vernederingen ook zat zijn.”

“De complete Europese visserij heeft last van de Green Deal-trein, die als een olifant door de Europese porseleinkast dendert. Je ziet dat visserijministers, inclusief onze eigen minister Carola Schouten, zich nu gedeisd houden. Je hoort en ziet haar niet. Visserijministers moeten op de groene sneltrein springen. Klimaatcorrect zijn is de norm, anders blijven ze op het station achter. Maar visserijpolitici zijn er om onze belangen te behartigen. Nu laten zij het al langere tijd afweten. Neem het Noordzeeakkoord, dat ons toekomstperspectief moet bieden, maar dat helemaal geen akkoord is, want er valt niets te kiezen. Het is slikken of stikken.”

Wij willen als vissers gewoon door en mijn zoons hebben nog een toekomst voor zich, zoals alle jongens die van de visserijscholen komen en die staan te popelen om naar zee te gaan. Daar doen we het met z’n allen voor!”

Tekst: Michel Verschoor Beeld: Jan Steven Korf via Facebook

Naschrift

Het bestuur van vissersactiegroep EMK bestaat naast Jan Steven Korf nu uit de Noordzeevissers Dirk Kraak (Den Helder/voorzitter a.i.), Jurie Post (Urk), Jan de Boer ‘1’ (Urk) Jan de Boer ‘2’ (Urk), Jaap Tanis (Stellendam), Pedro Rappé (Oostende/België) en Cor Vonk (Oudeschild/Texel). Verder zijn aangesloten aspirant-bestuurders Sander Meijer (Zoutkamp/Lauwersoog) en (vlogger) Martijn van den Berg (Oudeschild/Texel).