Aanlandplicht nekt Nederlandse kottervloot

Op dinsdagmiddag 4 oktober om 13.15 uur zullen drie bestuursleden van de actiegroep EMK een petitie aanbieden aan de Tweede Kamer (Commissie Economische Zaken). De vissers vrezen dat de aanlandplicht alle perspectief teniet zal doen.

Hat valt ze bijzonder zwaar omdat ze sinds twee jaar eindelijk terugkrabbelen na een relatief lange periode van economische tegenspoed. In de petitie stellen de vissers dat de Aanlandplicht, Artikel 15 van de GVB-verordening, onwerkbaar is en direct moet worden verworpen. Indien dit niet gebeurt, betekent dit de nekslag voor de Nederlandse kottervloot. Vissers zijn ten einde raad.

Bij het voorstellen en te snel implementeren van de aanlandplicht is totaal niet stilgestaan bij de sociaaleconomische consequenties op korte en lange termijn. Van meet af aan ontbrak draagvlak bij zowel de wetenschap als bij de vissers (praktijkmensen).

Regels die geen draagvlak hebben en een duidelijke onderbouwing missen, zullen niet worden nageleefd. Gevolg is een verre van aantrekkelijke situatie: ‘kat en muis spel’ tussen vissers en de controlerende instanties.

De Nederlandse kotterbedrijven zijn niet in staat om in verband met de extra werkzaamheden die de aanlandplicht met zich meebrengt meer bemanningsleden uit te betalen, laat staan aan boord te accommoderen. Aanpassingen aan boord, die nodig zijn, vergen een investering van minimaal € 750.000 per kotter met een gemiddelde lengte van ongeveer 40 meter. Voor kleinere kotters is het onhaalbaar.

De Aanlandplicht dient ook geen ecologisch doel. De maatregel is biologisch onverantwoord en druist tegen de natuurwetten in. Dat bevestigt zelfs IMARES (WUR. Zeer frustrerend is bovendien dat het land dat de aanlandplicht heeft voorgesteld straks zelf van het toneel verdwijnt. Als Engeland na de Brexit deze absurde maatregel afschaft dan is er geen sprake meer van een ‘level playing field’.

Het verzoek om de aanlandplicht af te schaffen betekent niet dat vissers stoppen met het zoeken naar verbeteringen van de selectiviteit en het terugdringen van de CO2-uitstoot. Vissers beseffen dat dit een voortdurend proces is en willen graag aantonen dat ze die verantwoording willen nemen. Zelfs nu de visbestanden in de Noordzee floreren! [PERSBERICHT 28 september 2016, Stichting Eendracht Maakt Kracht]